EINDE VAN "THE EARLY DAYS" 3
Op 29 maart 1993 was de 'vijandige' overname een feit. De nieuwe eigenaar/het sujet werd direct ook de nieuwe directeur en alles veranderde. "The early days" waren onmiskenbaar voorbij en Kindernet was een ander bedrijf geworden.
Op kantoor veranderde de sfeer direct en onherroepelijk. Het grootste deel van de oude personeelskern verafschuwde de nieuwe ontwikkeling en wilde zo snel mogelijk weg. Er werd contact gehouden met Henk Krop maar die kon uiteraard niets meer. De brief uit de zomer van 1993 van kindernets directiesecretaresse Mo Heeringa, die ik hierboven plaatste, spreekt boekdelen.
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat mijn positie onhoudbaar was geworden. Omdat ik niet, zoals Henk Krop, statutair directeur was maar een gewone werknemer kon men echter niet zomaar van me af. De rechten van de werknemer werden immers (nog) prima beschermd. Uit mezelf was ik natuurlijk ook niet van plan ontslag te nemen. Dokken zou-die! Er moest dus een manier worden gevonden om van me af te komen. Dat gebeurde via twee sporen: pesterijtjes (om me het leven zo zuur te maken dat ik wel weg wilde) en dossier-vorming (zoeken naar redenen waarom ik niet geschikt zou zijn voor de job).
Het pesten begon meteen: naar Cannes moest plotseling een assistent maar gaan. Een onbetekenend freelance tekstschrijvertje kreeg ineens een stem in de programma afdeling. Afspraken buiten de deur mocht ik al gauw niet meer maken. En niet veel later moest ik mijn eigen kamer opgeven en op het grote programmakantoor een plaatsje innemen.
|
dossiervorming: mijn agenda, de stukjes Kinno verhullen de naam van 'het sujet' |
Zoals gezegd in 'einde 2' was ik al voor de definitieve overname bij ontslagrecht advocaat Barend-Jan van Spaendonck geweest. Na 29 maart schakelde ik hem dan ook direct in en hij adviseerde me precies hoe ik mijn eigen dossier-vorming moest aangrijpen om goed beslagen ten ijs te kunnen komen bij de te voorspellen afloop: de kantonrechter.
Bij pesterijtjes bleef het niet. Het sujet ging ook direct actief stoken onder mijn medewerkers. Wie wat over mij te klagen had kreeg de handen op elkaar. Er werden dingen toegezegd: de productie zou worden verzelfstandigd en een productiemedewerker mocht zich 'head of presentation' gaan noemen. Moest-ie wel bij de rechtzaak getuigen dat ik zo'n incapabele programmadirecteur was geweest al die jaren... Een andere assistent zag ook kansen voor zichzelf en liet zich bij de rechtzaak ook voor het karretje van het sujet spannen. Werd er druk op ze uitgeoefend? Geen idee maar het zou me niet verbazen. Allemaal zeer pijnlijk na jaren van vruchtbare samenwerking. Zo leer je de mens wel kennen...
Enfin, 28 juni was het genoeg volgens Barend-Jan. "Meld je maar ziek", zei hij, "we hebben genoeg argumenten verzameld." Eind augustus diende de zaak bij het kantongerecht. Daar zat ik, in een rechtzaal tegenover vroegere medewerkers die met aperte leugens en kleinzielige verwijtjes de zaak bepleitten van het sujet... Ook dat was meer dan pijnlijk. Ik heb er nog wel eens van gedroomd.
Dat ik sterk stond (en de tegenpartij kul-argumenten hanteerde) was ook de rechter duidelijk. Hij keurde het ontslag goed maar kende me een groot bedrag als ontslagvergoeding toe. Dat bedrag had nog groter kunnen zijn als ik vlak tevoren was ingegaan op een schikkingsvoorstel (ja, ook het sujet zag in hoe onhandig hij de zaak had opgezet en was bang dat de rechter me nog meer zou toewijzen) maar we waren zo overtuigd van de sterkte van de zaak dat we daar niet op ingingen. Een restje hubris denk ik van mijn kant...
Per 1 oktober liep mijn dienstverband af. Ik was precies 5 jaar en 11 maanden bij kindernet in dienst geweest.
Zo, dat was het verhaal van de vervelende afloop van een prachtige periode. Nu weer aandacht voor al die leuke dingen!